Psychologia muzyki posiada już ponad stuletnią tradycję naukową. Pionierzy w tej dziedzinie – muzykolog i psycholog Carl Stumpf oraz psycholog i pedagog Carl Seashore byli również pionierami w zakresie badań eksperymentalnych nad uzdolnieniami w zakresie muzyki oraz twórcami psychometrii muzycznej. W Polsce w dziedzinie psychologii muzyki bardzo ważne miejsce zajmuje działalność Marii Manturzewskiej.

Psychologia muzyki jest dziedziną interdyscyplinarną. Uwzględnia różne perspektywy przedstawicieli różnych środowisk – pedagogów, socjologów, terapeutów, akustyków, muzykologów czy antropologów i neurologów. Współcześnie bada relacje, które zachodzą między odbiorcami muzyki, twórcami muzyki, wykonawcami muzyki, a samą muzyką. Odpowiada na pytania o rozumienie muzyki, o to jak to jest, że można doskonale słyszeć i nie rozumieć muzyki, a można mieć różne deficyty i rozumieć muzyczne arcydzieła. Zwraca uwagę na szereg zjawisk, od tremy, po problem wrodzonej lub nabytej amuzji i zajmuje się między innymi konsekwencjami psychologicznymi utraty wyobrażeń muzycznych i wyrażaniem siebie poprzez muzykę, a także psychologicznym funkcjonowaniem uczniów szkół muzycznych, jakością relacji mistrz-uczeń oraz kompetencjami artystów – nauczycieli.

CZYM JEST AUDIACJA?

Osoby zainteresowane psychologią muzyki i rozwojem psychologii muzyki w Polsce mogą sięgnąć po tekst, który pojawił się w kwartalniku Szkoła Artystyczna nr 1 (Zeszyt 13) – Matka polskiej psychologii muzyki — wspomnienie o prof. dr hab. Marii Manturzewskiej. To wspomnienie o osobie, która walczyła o to, by psychologia muzyki stała się w Polsce dyscypliną naukową i „nigdy nie zapomniała, że podmiotem psychologii jest człowiek. W kontekście psychologii kształcenia muzycznego — podmiotem tym był (i jest) uczeń szkoły muzycznej, dziecko muzycznie uzdolnione”.

SUBSKRYBUJ

OBSERWUJ

Poprzedni artykułKompozytor SI
Następny artykułTechniki kompozytorskie – dodekafonia