W różnych krajach, między innymi w Kanadzie i na Litwie, gdzie istnieją bardzo dokładne i szczegółowe uregulowania prawne, możemy spotkać się z uporządkowaniem i unormowaniem statusu artysty.
A jak jest w Polsce? W Polsce regulacje prawne nie wskazują na to, kto może status artysty mieć. Rynek pracy artystów jest bardzo specyficzny, a charakter artystycznych zawodów obejmuje zarówno niepewność, jak i nieregularność dochodów, włącznie z sytuacjami, w których sukces zawodowy nie zawsze idzie w parze z korzystnym poziomem stabilizacji finansowej.
Potrzeba uregulowania statusu artysty została zauważona już jakiś czas temu. Została także podkreślona podczas Kongresu Kultury 2016. Wprowadzenie regulacji było jednocześnie jedną z rekomendacji pokongresowych. Nadzieje na poprawę sytuacji twórców i artystów profesjonalnych, niezależnych, freelancerów (wykwalifikowanych i wykształconych), artystów niemogących zatrudnić się na etat z powodu specyfiki pracy artystycznej, nie z powodu lenistwa, oraz na wyeliminowanie dumpingu cenowego spowodowanego komercjalizacją rynku miałoby spełnić wprowadzenie do krajowego prawa przepisów, które definiowałyby status artysty.
Artyści i twórcy stanowią rdzeń środowiska pracowników gospodarki kreatywnej. Jest to środowisko bardzo silnie rozproszone, niezbadane w Polsce, a jednocześnie – co wynika z badań zagranicznych – zagrożone wysokim ryzykiem dochodowym i ubezpieczeniowym ze względu na przerywany i niestabilny charakter pracy. Z drugiej strony, kreatywne sektory charakteryzują się ogromnym potencjałem wspierania rozwoju gospodarczego, przyciągania i retencji talentów, kreowania innowacji, rewitalizacji miast i obszarów, które wskutek przestarzałej struktury gospodarczej utraciły pierwotną zdolność tworzenia miejsc pracy.*
* Reforma sektora kultury w Polsce, profesor dr hab. Dorota Ilczuk, Centrum Badań nad Gospodarką Kreatywną Uniwerytetu SWPS, http://konferencjakultury.pl/_admin/stuff/reforma_kultury.pdf (2017.11.22), str. 17
