Sztuczna inteligencja (artificial intelligence – AI) oparta jest na algorytmach, które początkowo były uczone tego, co potrafi człowiek. Jednym z przykładów może być firma AIVA i stworzone przez nią narzędzie do komponowania muzyki, które ucząc się korzysta z ponad 30 000 klasycznych dzieł kompozytorów.
Jak to się dzieje? Algorytmy AIVA poszukują wzorców i, stosując różne matematyczne zasady, tworzą „własne” utwory.
Okazało się jednak, że ze względu na złożoność pewnych procesów, nie wszystko można opisać algorytmami. Jak na przykład zapisać za pomocą algorytmów umiejętność czytania, rozumienia i interpretacji partytury?
Dzięki współczesnym technikom neuroobrazowania i elektrofizjologii mózgu, naukowcy potrafią odkryć aktywność mózgu, odpowiedzialną za emocje czy myśli, i przetłumaczyć ją m. in. na obrazy i dźwięki. Istniejące już sprzężenie mózg-komputer oraz mózg-urządzenia elektroniczne tworzą nowe interakcje, a z doniesień medialnych można dowiedzieć się, że konsorcja o zasięgu globalnym pracują już nad technologiami umożliwiającymi transfer wiedzy i umiejętności z mózgu do mózgu czy „zdekodowaniem” wyobrażanych obrazów. Czy to samo stanie się z muzyką? Czy zostanie ona zdekodowana przez sztuczną inteligencję i zapisana w partyturze w czasie rzeczywistym?
Zjawisko wyobrażania sobie muzyki „w głowie” jest powszechnym zjawiskiem. To audiacja. Przykładem może być piosenka, która zapada w pamięć i w sposób niekontrolowany „chodzi po głowie”.
Żeby rozumieć to, co jest powiedziane lub napisane, musimy znać znaczenie słów. Podobnie jest z muzyką – żeby audiować świadomie i w zaawansowanym stopniu, musimy wiedzieć z czego ona się składa. Audiacja może więc być wykorzystywana przez kompozytorów muzyki, którzy potrafią tworzyć i spisywać skomponowane przez siebie utwory „z głowy”.
Czy sztuczna inteligencja zrozumie proces, który pozwala świadomie słyszeć, odczuwać i wyobrażać sobie muzykę lub jej elementy wtedy, kiedy nie jest ona już fizycznie obecna lub gdy nigdy jej nie słyszeliśmy? Zobaczymy.
